اشتباه اول من و تو یک نگاه بود

 عشق ما از اولین نگاه اشتباه بود

گر چه باورت نمی شود ولی حقیقتی است

 اینکه کلبه ی من از غم تو روبراه بود

می دویدم و میان کوچه جار می زدم

 های های گریه بود و اشک و درد و آه بود

 گاه گریه می شدیم  گاه خنده مثل شوق

 این هم از تب همان نگاه گاه گاه بود  

 جنگ بر سر من و خدا و عشق بود سیب  

سیب بی گمان در آن میانه بی گناه بود  

هر کجای شب که مثل سایه پرسه می زدیم  

ردی از عبورسرد آفتاب و ماه بود  

آفتاب من تویی و ماه من بگو چرا

با حضور آفتاب روز من سیاه بود  

اهل شکوه نیستم وگرنه آنهمه غروب

بر غریبی من و تو بهترین گواه بود

زیر چتر سایه ی تو خیس گریه می شوم

مثل آن زمان که دل هنوز سربراه بود

    هرچه می دوم به انتهای خود نمی رسم

مانده ام کجا ، کجای کار اشتباه بود

غصه‌ی تو برای من، شادی من برای تــــــــــو
دلت گرفت بگو خودم، گریه کنم به جای تــــــو

شرمنده عزیز که دلم واسه چشای تو خیلی کمه
شرمنده عزیز که تو میری و من دوستت دارم یه عالمه

از خلوت دل پر زدی، سکوت دل بر هم زدی

شریک لحظه های من، از پشت به دل خنجر زدی

جان میدهم به عشق تو، دل بسته ام به مهر تو

قلبت شکارم کرد و من افسون شدم در سحر تو

دلبسته ی کسی شدم ، که عاشقی بلد نبود

تو شب تاریک دلش ، نشونی از سحر نبود

خواستیم با هم تو شهر عشق ، بریم پی یکی شدن

فهمیدم از برق چشاش ، مردم ، مرد سفر نبود

در یک روز خزان پاییزی پرستویی را در حال مهاجرت دیدم
به او گفتم :چون به دیار یارم می روی به او بگو دوستش دارم
بهار سال بعد پرستو نفس نفس زنان آمد و گفت :
دوستش بدار ولی منتظرش نمان!

من کیستم که در زمین و آسمانت هر جا روم تنها ترینم
تو اگر مرا برای خود می خواهی قسمت میدهم به تار و پود
واژه سنگین خواستن که دل را از این ظلمت برهان که من هم می خواهمت...

من کیستم که از روز آغاز هم همه چیز برایم کهنه بود حتی در لحظه
دیدار جهان گریستم ! غم را شبی بدرقه کردم و اکنون میهمان شبانه
خشم است و فریادهایی آتشین که سوختن را بر درد پیروزی میدهند

گمشده ام ، در یک قفس سرخ ،در یک باغ پر از گلهای سرخ محبت و عشق...
گمشده ام ، در قلب یک عاشق ، در قلب یک مجنون ...
گمشده ام ، در یک آغوش گرم ، در دشت پر از آرزو و امید ...
گمشده ام ، در کنار دریا ، لحظه غروب خورشید ، درون دستهای گرم یک معشوق